Column Elske Doets: Werk als levenselixer
In mijn omgeving is een flink aantal mensen die ‘hun werk zijn’. Taalkundig klinkt dat wat krom, maar het komt erop neer dat die mensen iets hebben gevonden dat heel erg bij hun past, vaak al van jongs af aan.
Zo was mijn zusje vroeger bijzonder goed in het verzorgen van poppen, alsof het echte baby’s waren. Intussen werkt ze al meer dan vijfentwintig jaar met veel bezieling in de zorg. Een goede vriend is in zijn tienerjaren gaan schrijven voor de schoolkrant omdat hij niets leuker vindt dan mensen op een lezenswaardige manier portretteren. Al heel lang is hij een veelgevraagd journalist. En weer een andere vriend is vroeg in zijn leven verknocht geraakt aan handelen. Nu koopt interieurs op van failliete winkels en restaurants en verhandelt ze om ze een prachtig en nuttig tweede leven te geven. Ikzelf was ongeveer vanaf mijn achtste gefascineerd door het zakendoen van mijn vader. Op jonge leeftijd ging ik dan ook dolgraag met hem mee naar de zaak om te kijken hoe hij reizen organiseerde. Tijdens die bezoeken mocht ik direct meehelpen met eenvoudige administratieve taken. Met als resultaat dat ik op mijn achtentwintigste vol ambitie zijn bedrijf heb overgenomen en intussen ruim tweeëntwintig jaar reisondernemer ben.
Samenvattend: laat bloed vooral kruipen waar het niet gaan kan. Ook ik ‘ben mijn werk’. Dat wil zeggen, gek op reizen creëren en zakendoen, ook al bestaat dat laatste nu uit veel meer dan alleen het leiden van een reisbedrijf.
In het besef dat niet iedereen misschien zo’n ‘liefde’ heeft voor een bepaalde bezigheid of onderwerp, vraag ik me toch af: hoe houd je het vol als je een leven lang alleen werkt voor het geld? En voor de status? Zijn dat werkelijk gezonde drijfveren? Waarom hebben sommige mensen het altijd over vakanties, alsof dat een hemelse uitvlucht is uit hun saaie baan of bestaan? Waarom verlangen zoveel mensen zo merkbaar naar hun pensioen? Omdat ze diepe afkeer voelen voor hun werk en niet kunnen wachten ermee te stoppen?
Mijn overtuiging is dat als je werk doet wat je leuk vindt, kortom, als ‘jij je werk bent’, geld en status vanzelf wel volgen. Dat je dan niet maalt om vakantie of pensioen, omdat je geen compensatie zoekt voor een vermoeiende, vervelende of niet-bevredigende baan. Ik erger mij dan ook aan vakbondsmensen die blijven volhouden dat werken lijden is. En dat werk zo spoedig mogelijk veel lichter moet worden of liever vandaag dan morgen omgezet in vrije tijd of pensioen.
Begrijp me goed, er is een laag in aanzien staande categorie – zwaar lichamelijk – werk waarbij je verslijt, op raakt. Maar wat nu als je enigszins ‘je werk bent’? Dan kun en wil je toch niet stoppen? Dan wil je toch niet ineens ophouden waarde toe te voegen? En zelf niet meer gewaardeerd worden? Het is immers je identiteit! Natuurlijk krijgt iedereen vroeg of laat te maken met gebreken. Maar betekent dat dan dat je moet stoppen met werken? Welnee, zou ik zeggen. Als buitengewoon krachtig levenselixer kan werk juist helend en/of afleidend zijn. Dat zou ik iedere werkende juist toewensen!
In mijn boek ‘De Leeftijdloze Samenleving’ laat ik zien hoe belangrijk werk als levenselixer is, voor lichaam én ziel. Via een aantal inspirerende voorbeelden, zoals Ben van 80 en Tiny van 94 die beiden nog dagelijks ondernemen, toon ik hoe het ervoor zorgt dat mensen tot op hoge leeftijd betekenis blijven ervaren en nog elke dag vol passie aan het werk zijn.
Elske Doets
Elske Doets is eigenaar van Doets Reizen, initiator van de sociaal geëngageerde startup BuddyBold en oprichter van de Young Lady Business Academy (YLBA). Met haar spraakmakende visie op de toekomst van samenleving en economie is ze een graag geziene gast in de media. Kernboodschap van Elske is dat we collectief moeten loskomen van oude denkpatronen en -reflexen. Waar Elske verschijnt, ontstaat beweging. En verlegt ze op charmante en lichtvoetige wijze de aandacht van het meningsverschil naar de structurele oplossing. Haar derde boek ‘De Leeftijdloze Samenleving’ geeft een nieuwe visie op jong en oud en geeft een radicale andere blik op vergrijzing. Elske pleit er namelijk voor ouderen niet meer als oud en waardeloos te beschouwen maar als leeftijdloos, wijs, ervaren kortom zeer waardevol.